Corfu - Vlorë - 6 à 8 mei 2024

Maandag 6 mei

Vandaag besluiten we de grens over te steken en nog verder naar het buitenland te trekken! Jawel, vanuit Sarandë kan je namelijk de ferry nemen naar Corfu. Om 10u vertrekken en om 18u (Griekse tijd) terugkeren lijkt ons voldoende om een eiland als Corfu met ons bezoek te vereren…

We zetten de wekker, want we willen wel nog op ’t gemak ontbijten, en halen mooi op tijd de boot van 10u. Paspoortcontrole neemt ook de nodige tijd in beslag, zowel in ’t doorgaan in Sarandë als bij aankomst in Corfu, als in ’t terugkeren naar Albanië. Soit, het zij zo…

Corfu is een ruime schort groot. De gelijknamige hoofdstad heeft intussen ongeveer het ganse eiland ingepalmd, maar dit kan je dus enkel verkennen als je over het nodige vervoer (auto of scooter) beschikt, én een plannetje hebt van ’t eiland, zodat je toch een beetje weet waar je heen trekt; zeker als je dan nog eens op tijd de boot moet halen om terug te keren naar Albanië. Dus, we doen het allemaal gewoon te voet! Lap, op ’t einde van de dag weeral 16500 stappen op onzen teller! Pfff…

Maar… eerlijk is eerlijk…: oké, we kunnen nu wel Griekenland toevoegen aan het lijstje landen dat we samen bezochten, maar om nu speciaal dáárvoor zo’n uitstap te ondernemen… ’t loont toch niet echt de moeite. De stad is vergeven van de souvenirwinkeltjes, de cafés en de restaurantjes en ’t is er stinkend duur! Je moet dus goed uitkijken waar je iets gaat eten of drinken, of je hebt het aan je rekker! Geef ons maar het authentiekere Albanië! Een simpel leuk katoenen hemdje wordt in Corfu verkocht tegen 35€, een kleedje waar je dwars doorheen kijkt (interessant voor de liefhebbers 😉) tegen 40€, een Corfu-magneetje aan 3€, een Greece-honkbalpetje à 12 tot 18€, enz… Gelukkig zijn er ook nog wat leuke oude huizen en forten te bewonderen, maar nu ook niet bepaald hét van hét! En… het is gelukkig ook wel leuk om eventjes langs de haven te kuieren en allerlei kleine en grotere boten te zien langs varen of aangemeerd te zien liggen. Ja… een vaarbrevet… dat zou ook nog wel eens leuke opportuniteiten kunnen verschaffen! 

Tegen 17u30 Albanese tijd komen we weer aan in Sarandë, doen nog een paar boodschapjes en trekken met veel plezier de deur van ons appartementje open om er een rustige avond door te brengen, mét o.a. verse mosseltjes! Jammie!

Dinsdag 7 mei

De valiezen zijn gepakt, de rugzakken gevuld, het appartement gecontroleerd (dat doet mijn keppe, want ik vergeet altijd nog iéts > “de douchegel stond nog in de douche!”), alles is ingeladen in onze Fiat Panda Hybrid (dat laatste aspect heb ik pas nú ontdekt!) en we vangen de tocht aan, richting Vlorë. In feite moeten we nu bekennen dat we aan de terugtocht zijn begonnen… ☹.

De gps stuurt ons via de kustweg, die een hele mooie route blijkt te zijn. Oké, ’t is wel wat krinkeldewinkel en behoorlijk bergop-bergaf (dat merken we aan de schommeling van de temperatuur), maar wel een heel rustige weg met veel mooie zichten op de bergen, de weilanden, de dorpjes die her en der verspreid liggen en de turkoois gekleurde riviertjes die er tussendoor kronkelen.

Uiteindelijk komen we aan in Vlorë, waar het toch een behoorlijke zoektocht wordt naar de locatie  van ons Square View Apartment. Dat blijkt eigenlijk een appartement te zijn op de zevende verdieping van een gebouw… dat we toch  niet direct vinden. We vinden de straat wel, maar aangezien de huizen geen nummers hebben en dat gebouw dus ook niet ‘Square View Apartment’ heet, is het geen makkie! Toeval wil dat de eigenaar ons probeert te contacteren via Booking.com, maar dat hebben we ietwat laat gezien.

Lang verhaal kort: ik bel hem op, hij begrijpt amper wat ik bedoel als ik zeg waar we staan… ik stap de eerste beste ‘winkel’ binnen (omdat er buiten erg veel lawaai is) en uiteindelijk vraagt de man van die winkel me: “Can I help you?” en ik geef die man mijn telefoon en vraag hem of hij asjeblief de andere man die aan de telefoon hangt wil zeggen dat we hiér staan te wachten op hem. Zo gezegd, zo gedaan.

Na de lange autorit wil Hilde graag eens het toilet opzoeken en ik zeg tegen die man dat we dus neventjes een cafeetje iets verderop gaan opzoeken “Je hoeft niet weg te lopen daarvoor, doet hij uiteen in heel gebrekkig Engels, je kan mijn toilet wel gebruiken!” Hilde kijkt me aan en zegt: “Weet je wel waar we hier zijn? In een funerarium!”… ‘k Had het amper opgemerkt. Maar ’t was te laat! De man nam haar mee, toonde de weg (langs twee stapels lijkkisten, zei Hilde me achteraf) en keerde bij mij terug: “You like coffee?” Neenee, doe geen moeite asjeblief! “No? You like red wine?” Allez ja dan… en ik krijg prompt een bekertje met rode wijn, vers uit de koelkast! Hilde komt terug… “You like coffee?” … En dan verschijnt plots de eigenares van ons appartement in ’t deurgat en neemt ons mee. Ik laat mijn wijntje staan, maar de man van het funerarium zegt: “take with you!” en ik neem het bekertje dus mee, met een welgemeende ‘dankjewel’… Eind goed, al goed 😊. Waar een mens al niet op ’t toilet geraakt… Maar… ’t was eigenlijk geen funerarium, maar eerder een handeltje in lijkkisten, denken we… alhoewel, toch met een corbillard voor de deur… hm???

Om het over iets anders te hebben: de job van ‘pompbediende’ bestaat hier nog! Tot nu toe hebben we ’t idee dat het een soort van flexi-job is voor gepensioneerde mannen, want ’t zijn allemaal oudere mannen die je bedienen. Er wordt hier dus niet zelf getankt! Je stopt, je blijft in je auto zitten, draait het venster open, dat ventje komt naar je toe, je zegt gewoon hoeveel benzine je wil, en dat ventje vult je tank… klaar! “Faleminderit!” (= “dankjewel!”)

Het plattelandsleven is hier zo’n beetje gelijk bij ons, maar dan 100 jaar geleden. Het hooi wordt gekeerd met een riek, de boer verplaatst zich langs de weg per (muil)ezel…

zowel koeien als paarden, geiten, schapen en honden lopen hier vrij rond. @Christine V.: niks voor jou dus, maar 't zijn heel brave en eigenlijk ook meestal erg mooie honden! Er zijn geen afbakeningen voor die dieren, maar blijkbaar is dat voor niemand een probleem. Loopt er een koe of een kudde schapen over de weg, ewel, wacht dan efkens tot ze voorbij zijn, en zet dan pas je weg verder… 

Planten en oogsten gebeurt met de hand, landbouwmachines hebben we hier nog niet gezien, behalve dan kleine oude tractortjes, met dito bestuurders… Schaapherders, geitenherders bij de vleet: wandelende feta-kaas!

Hm… feta, is dat nu schapen- of geitenkaas? Hier in de supermarkt geraak je er ook niet wijzer uit, want daar liggen gemiddeld zo’n acht tot tien soorten van zo’n verse ‘feta’-kaas (van die vierkante of rechthoekige blokken), met allemaal verschillende benamingen (in ’t Albanees uiteraard) en prijzen, rara… Wat dan ook, als je zo’n salade geserveerd krijgt, ’t zijn lekkere brokskes die d’r in zitten!

Albanië heeft bij ons in België toch een beetje een pejoratieve bijklank; je weet wel, ‘de Albanese maffia’ en zo… Maar hier kunnen we niet anders dan getuigen dat het een heel aardig, sympathiek volk is. Als je ze groet, krijg je steevast een mooie glimlach en een vriendelijk knikje terug, begeleid van een ‘hallo’ (maar dan in ’t Albanees).

Autobestuurders zijn heel rustig en aangenaam; we hebben nog nergens ook maar iéts gezien van verkeersagressie, integendeel! Ze zijn heel tolerant ten opzichte van elkaar. Zelfs al doe je (in ons ogen dan) ‘rare toeren’, ze gunnen je alle vrijheid om te maneuvreren waarheen je wil (zelfs al sta je wat kontekeeraafs op een kruispunt). Het verkeerd verloopt dan ook erg vlot, je kan er als voetganger overal de weg over steken... iedereen remt, geen getoeter of lelijke blikken, een glimlach, een vriendelijk knikje... Accidenten hebben we hier nog niet gezien, maar als je dan merkt dat er ook nergens verkeerslichten staan, dan denk je soms “hoe is dat nu mogelijk?”. En toch… (Je kan er in elk geval al niet door het rood rijden!)

Auto’s worden er ook ópgereden, denk ik… ik vermoed dat er van autokeuring hier geen sprake is en ik heb zo een stil vermoeden dat er met resterende autowrakken ook weinig meer gebeurt dan ‘laat maar staan’… Naast ons appartement in Sarandë kon je wel voor prikje een Smart cabrio op de kop tikken: nog een klein beetje oplapwerk en hij is helemaal klaar! 😉

Maar al met al toch een aangenaam land om in te vertoeven, hoor! Het enige ‘mindere’… je moet verdorie goed uitkijken waar je loopt! Mooie effen voetpaden en wegen (behalve dan de grote snelwegen) kennen ze hier niet. Ze gieten wel beton, maar dan loopt er iemand overheen (kan ook een hond zijn) en dan wordt er niet meer naar uit gekeken. Betegelen van voetpaden? Nooit van gehoord! Life can be simple… maar 't hangt toch af hoe je 't bekijkt.

(Alleen  in het centrum van Vlorë liggen de voetpaden er mooi vlak, zijn ze betegeld, zijn er zelfs fietspaden aangelegd, enz... maar elders hebben we daar tot nu toe niks van gemerkt, zelfs niet in Tirana, de hoofdstad!)

Ik heb het al gezegd tegen onze blinde vrienden: laat jullie hier honderd meter afleggen en je bent al drie keer verongelukt! En dan heb ik het niet alleen over de ‘voetpaden’, de wegen zelf zijn niet beter. Maar goed… dat neem je er dan maar gewoon bij… Da's dan toch de verklaring voor het totaal ontbreken van rollators en rolstoelen in het straatbeeld... ;-)

Wel merk je dat er nog steeds, zoals ook in veel moslimlanden, een mannencultuur heerst. Overal vind je terrasjes of openbare plaatsen, waar drie-vier-vijf mannen rond een tafeltje zitten, bezig met de dagelijkse zaken te bespreken, of commentaar te geven op alles en nog wat dat zich in de buurt afspeelt.

In de moslimlanden is dat meestal met een theetje voor hun neus, hier is dat met een espresso koffie of een frisdrankje, soms eens een Elbar of een Korça (lokale bieren). Koffiebars zijn er dan ook om de tien meter, bij wijze van spreken; ieder(e man) heeft zo wel zijn eigen favoriete koffiebar, net zoals sommige mannen  bij ons hun stamcafé. Het leven gaat zijn gangetje… maar waar de vróuwen dan wél me bezig zijn…? Het huishouden, de was en de plas, eten bereiden…? Waarschijnljk!

In het park van Vlorë ontmoeten we een groepje mannen die domino aan 't spelen zijn; ze gaan erin op gelijk bij ons bij 't manillen! Kijk maar eens onder "Video's" - we maakten er een kort filmpje van!

Woensdag 8 mei

Vlorë. We zitten vrij in ’t centrum gelogeerd, dus eigenlijk niet veraf van wat een mens dagdagelijks nodig heeft, maar misschien toch wel een eindje verwijderd van the beach van Vlorë. Dus gaan we na ’t ontbijt (rond 9u30) de trip aan, richting het strand en de zee. Een fikse wandeling blijkt, maar dat komt ook omdat we tussendoor nog eens wilden ‘den bergop’ doen (30 meter hoger dan de stad) naar de “tekke van Kuzum Baba”, een soort van bedevaartsoord, toegewijd aan de (begraafplaats van) de geliefde bektashi-leider Kuzum. De weg erheen vinden we niet onmiddellijk, tot een vrouwtje dat op boodschap is geweest, ons uitnodigt om haar te volgen. Ze neemt duidelijk een ‘short cut’, maar die gaat dan ook vrij steil bergop, met trappen en steile hellingen waar ook zij soms eventjes op adem van moet komen, langs hele smalle paadjes die je écht moet weten zijn… duidelijk niét de courante weg erheen, maar goed…

Hilde helpt haar de boodschappen te dragen, waarvoor ze erg dankbaar is (Hilde krijgt er een knuffel bovenop 😊) en dan arriveren we inderdaad helemaal bovenaan op een site die uittorent boven de stad, heel mooi gelegen. Het gebouwtje zelf schenken we een kort bezoekje…

De conciërge biedt ons zelfs een snoepje aan, gepresenteerd in een rijk versierde schaal, en dan vangen we langs een iets meer gebruikelijke weg de tocht naar beneden aan, tot we uiteindelijk aan het strand arriveren. Een lange wandeling langs de ‘dijk’ maakt ons duidelijk dat het toeristenseizoen nog niet is aangebroken: de strandparasols liggen er opgestapeld bij, op de stranden zijn ze nog het zwerfvuil en aangespoelden brol aan 't verwijderen,

de reddingsposten zijn verlaten, hier en daar ligt een verdwaalde strandgenieter, en ze zijn nog volop bezig (met een schop en een kruiwagen) het strand aan het vrijmaken van allerlei zwerfvuil dat er in de voorbije periode werd gedropt… of werd aangespoeld.

We kunnen er wel genieten  van een terrasje, kopen onderweg verse vis en die maakt Hilde klaar op ons appartementje! Zálig!