Bernard & Hilde

Naam:: Bernard & Hilde
Leeftijd:: 69 jaar
Geslacht:: Man
Woonplaats:: Zonnebeke, België
Bij Reislogger sinds:: februari 2020
Website:: bernardhilde.reislogger.nl
Reisverhalen:: 22
Foto’s:: 233
Video’s:: 9

Over ons

We zijn twee zestigers... (allez ik al enkele jaren, Hilde iets recenter...) die houden van ons chaletje in 't Nonnebos, het leven tussen 't groen, een ongecompliceerd leven, en... mooie, soms avontuurlijke, soms uitdagende, maar leuke reizen. Niét in groep, maar gewoon met z'n tweetjes, op ons eigen tempo, naar ons eigen goesting!

In de reiskliniek hoorden we de verpleegster zeggen tegen de dokter, bij het overlopen van onze 'papieren'... "het zijn ervaren reizigers, dus zóveel nieuws kunnen we hen ook niet vertellen..." We keken zo'n beetje naar elkaar "ervaren reizigers"...? Tja, misschien inderdaad toch wel een beetje, moeten we toegeven. We gaan inderdaad niet op reis zoals vele mensen doen, maar houden van "een specialleke", zonder dat dit in onze ogen daarom immens avontuurlijk en/of gevaarlijk is.

Toen we naar India reisden, trokken we niet naar het centrale of zuidelijke warme deel van India, maar naar de Himalaya, de Ladakh provincie, boven de 5000 m. Vanwege de hoogte lastig, létterlijk adembenemend, maar op het dak van de wereld staan, die machtige emotie kan niemand ons meer afpakken!

We deden geen safari in Kenia of Tanzania, maar trokken met de rugzak doorheen Zambia, op ons eentje. Soms gewoon op wandel en dan zebra's of giraffen tegenkomen... zàlig! En soms in de blakende hitte, jezelf verwensend in de zin van "waarom zitten die zwarten binnen en lopen wij hier?", ons afvragend waarom niemand opdaagt op deze verlaten weg om ons op te pikken en verder te voeren... omdat het verdomme gloeiend heet is! wie gaat er begot dàn op stap, niemand die bij zijn verstand is... :-) Enfin...

In Noorwegen deden we geen cruise, maar reisden er rond, toen nog met onze Nissan jeep, langs de fjorden en kampeerden er in 't wild, waarbij de schapen ons 's morgens bijna de tandpasta uit onze mond kwamen snoepen, de kerieuzeneuzen!

In Laos verkenden we de jungle in het Noorden, wij tweetjes, samen met onze gids, twee dagen... en kwamen er onszelf tegen... zó bergachtig lastig hadden we 't niet verwacht!

Na aankomst in Cuba, vlogen we van Havana nagenoeg direct naar Santiago, helemaal in het oosten, om dan met het openbaar vervoer terug te keren langs alle hotspots die we voor onszelf uitgestippeld hadden, waarbij ik me nog heel goed het fantastische Trinidad herinner, en de 4 uren durende paardentocht die we in het westen deden, om naar huis te keren met 8 liter rum in onze rugzakken...

Maakt ons dit nu zo'n avonturiers? Gôh, ik denk het niet. Maar... 't is misschien niet de wijze waarop veel mensen op reis gaan. Wij gaan alleszins op zoek naar alle facetten van de natuur, naar de mensen van ter plaatse en dan meer specifiek ook de speciallekes (de inheemse stammen, de mensen achter de schutting en af en toe ook andere trotters). Die gesprekken kunnen zó boeiend zijn.

Ik herinner me nog een gesprek dat ik ooit had met een Turk, nabij de Blauwe Moskee in Istanbul, die me per se een tapijt wou verkopen. Ik heb hem een half uur aan een stuk alles uit de kast zien halen (letterlijk en figuurlijk), tot hij door had dat hij aan mij niéts zou verkopen. En dan zijn we, met de nodige glaasjes thee, van de verkooppraatjes overgestapt naar een gewone dialoog, rond het leven in Istanbul, het moslim zijn, het toerisme, het alledaagse leven, enz... waarschijnlijk nog anderhalf uur aan een stuk... zalig, toch? Dàt is waar we 't voor doen!

Over onze reis

Begin 2020 stond Suriname op ons programma, maar "de H. Corona" stak daar een stokje voor, tot onze grote spijt. Het werd een triestig jaar; we mochten amper uit ons kot, moesten afstand houden, grenzen werden gesloten... reizen zat er niet meer in. Enkele dagen Ardennen moesten de zuiderse vakantiesfeer vervangen...

Maar dan, als klap op de vuurpijl, kreeg ik begin oktober '20 de diagnose van maagkanker... het begin van een lastig jaar, dat blijvende gevolgen zou hebben. Vooral moeheid speelde me parten. De chemo had mijn kankercellen aangevallen, maar ook op een destructieve wijze mijn lichaam overmeesterd. Als ik dit schrijf zijn we intussen 2,5 jaar verder, heb ik heel mijn verhaal goed en wel overleefd en zijn mijn zorgen tot een minimum herleid... gelukkig! Maar ja... grote inspanningen, daar moet ik toch mee oppassen... Plus, we worden sowieso een dagje ouder (wie niet?) en ook dat speelt mee in de wijze van reizen.

Het duurde een tijd vooraleer we beslisten... Vragen als "zal dat nog wel gaan?" en "wordt dat niet te vermoeiend?" bleven door ons hoofd spoken. Maar nu, in januari 2023, hebben we de knoop doorgehakt: Ja, we gaan opnieuw op reis, en 't mag wat avontuurlijk zijn. Alleen... gaan we het wat rustiger aan doen, niet per se álles willen zien wat er te zien en te beleven valt, maar alles goed spreiden over een ruime tijd... minstens drie weken... En dát... zien we helemaal zitten! Oef!

Bezochte landen

Wij hebben 23 landen (10%) bezocht:

Albanië, België, Cuba, Denemarken, Duitsland, Frankrijk, Ierland, India, Kroatië, Laos, Luxemburg, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk, Panama, Portugal, Slovenië, Spanje, Suriname, Tunesië, Turkije, Zambia, Zweden.