Een dauwtrip over de Surinamerivier… en een bezoek aan Asindonhopo! - 13 en 14 april

Deze morgen vroeg uit de veren voor een dauwtrip. Als we rond 6:15 vertrekken is het nog vrij donker; de bedoeling is om een uurtje met de boot te varen zonder motor, gewoon peddelen, ons te laten meedrijven op de rivier en zo het woud te horen ‘ontwaken’… Theo bestuurt de korjaal; Ayan, die vooraan op de boeg zit, wijst ons op diverse vogelgeluiden, doet ze ook wat na en vertelt dan om welke vogel het precies gaat. “Ik ben er wel, maar je ziet me niet” is duidelijk de boodschap. Dat kan spijtig lijken, maar iedereen is wel heel stilletjes op de boot, en ook de kindjes zijn onder de indruk van de ‘sound of silence’ en hoe stilletjes aan meer en meer geluiden zich manifesteren.

Het schorre gekrijs van de toekan, het ‘ambulance’geluid van de screaming piha (daarom ook wel de bospolitie genoemd), het getok van de roodkuifspecht… leuk om al die vogels te horen wakker worden! Op de terugweg krijgen we een hele groep doodshoofdaapjes te zien, die het blijkbaar leuk vinden om ons te bespioneren vanuit de rand van het woud… maar wij doen eigenlijk precies hetzelfde!

Na het ontbijt maken we nog een boswandeling, dit keer richting Asidonhopo, het dorp van de Granman, hét stamhoofd van de Saramaccaners, de diverse stammen in het binnenland, langs de Surinamerivier. Het is een van de laatste dorpen die langs de Surinamerivier liggen, diep in het Amazonewoud.

Na Asidonhopo heb je enkel nog twee-drie dorpjes en dat is ‘t… Verder is het gewoon tropisch regenwoud tot in Brazilië. Een hele mooie wandeling wordt het langs verschillende dorpjes, tot bij het domein van de Granman… hij is niet thuis ☹, maar we mogen wel een fotootje nemen bij zijn kantoor. En we krijgen er ook te zien hoe zo’n korjaal gemaakt wordt.

Foto’s van mensen mogen we niet nemen, tenzij met toestemming. Ook niet van de bid- en offerplaatsen. Een béétje respect is hier toch wel op z’n plaats.

Als we na de wandeling bij de Tamawatra Sula aankomen, begint het behoorlijk te regenen, maar dat kan de pret niet bederven. We duiken meteen het water in, nat zijn we dus sowieso, en het blijft ook warm en aangenaam. Ik steek mijn hoofd tussen twee rotsen (duikbrilletje op) en ’t is precies alsof ik mijn hoofd in een aquarium onderdompel: kleine kleurige visjes van 6-7 cm lang zwemmen me vlak voor mijn neus voorbij, vrolijk wuivend… allez, met een beetje fantasie.

Het is hier trouwens eigenlijk al regenseizoen, terwijl we pas nu in de laatste week van ons verblijf hier af en toe een vlaag over ons heen krijgen. Als het toch wel héél hard begint te regenen, besluiten we toch naar het resort terug te keren. Bij aankomst maken we nog een rondje en merken dan pas op dat Jungle Resort Pingpe eigenlijk op een eilandje ligt, waar je helemaal om heen kan varen.

We genieten van het gezelschap van Remco, Dimphy, Nomi en Lily… waarmee het heel goed klikt! Remco vertelt over zijn werk als militair en de zware opleiding bij de Special Forces. Zijn werk heeft hen wel al een beetje overal in de Caraïben gebracht: Ecuador, Costa Rica, Mexico, nu Aruba, waardoor hij zelf ook heel veel afweet van de natuur op de Caraïbische eilanden.

En na deze drie dagen in de jungle, is het dan weer tijd om op dag vijf onze terugweg aan te vatten. Aangezien ons een aantal uren korjaal én een aantal uren bus te wachten staan, zijn we blij op een redelijke uur te kunnen vertrekken naar Atjoni. Het Amazonewoud is nog steeds mooi om te aanschouwen en blijft een diepe indruk nalaten.

Maar na vijf dagen jungle zijn we toch wel ergens blij dat we weer een beetje in de 'bewoonde' wereld aankomen, om te genieten van écht lekker eten!

De Marrons zijn heel vriendelijke opgewekte mensen die met weinig tevreden zijn, een bestaan leiden van ‘leven om te overleven’, en zich niks aantrekken van het westerse materialisme waar wij ons toch makkelijk laten in meeslepen. Zij houden van een leven IN en MET de natuur, waarbij (bij)geloof en geloof in de geesten van de grootouders een grote rol speelt. De stamgebruiken die ze in Afrika hadden, brachten ze (met de slavernij) mee naar hier. Die zijn dan ook vrij gelijklopend met deze die we leerden kennen in Zambia.

Ondanks dat beschikken ze wel over lagere scholen, een ziekenboeg in de jungle, de mogelijkheid om een zieke eventueel te laten overbrengen per helikopter naar het ziekenhuis in Paramaribo, een bijzondere handigheid om met een toch soms wel héél lange korjaal over de rivier te varen, alle rotsblokken en takken/bomen (die zich niet altijd bóven water vertonen) te ontwijken, de stroomversnellingen te trotseren… Zelfs bij nacht zijn ze bekwaam om anderhalf uur te varen zonder ook maar tegen één obstakel op te botsen onderweg!

Maar anderzijds… blijven jonge meisjes, vanaf 14 jaar al, een grote kans lopen op zwangerschap, zonder dat de desbetreffende dader/vader zich er veel van moet aantrekken… mogen mannen er wel meerdere vrouwen op nahouden (op voorwaarde dat ze die ook kunnen onderhouden), maar vrouwen slechts één man, worden de mannen op ‘waarde’ geschat conform hun bekwaamheid om vrouwen zwanger te maken, terwijl ze zich eigenlijk weinig aantrekken van de opvoeding…

Kortom: het blijft toch een beetje een primitieve maatschappijvorm. Desondanks moeten we bekennen dat we aan hun wijze van leven MET elkaar ‘een topje kunnen zuigen’: de dorpelingen helpen elkaar door dik en dun (ook het ene dorp met het andere), ze zorgen voor elkaar, jongeren hebben respect voor ouderen… Ze laten alles vallen om elkaar bij te staan in geval van nood… “Sorry, onze trip voor vandaag zal iets later starten dan voorzien, want ik moet eerst nog iemand in een ander dorp gaan helpen met een buitenboordmotor. Jullie mogen gewoon gezellig nog wat chillen…!”  

Hun leven bestaat dan ook voornamelijk uit leven in de jungle en in eigen bestaan voorzien door te vissen, te jagen, te kweken en af en toe ook eens feest vieren…

Sinds een aantal jaren houden jongeren het evenwel voor bekeken in de jungle en zoeken ze hun heil in een job in de stad Paramaribo; maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Je wil wel een opleiding genieten, maar hebt er het geld niet voor. Je wil een job, maar je hebt er de juiste connecties niet voor.

Op onze vraag of de dorpen dan niet dreigen leeg te lopen op den duur, antwoordt Theo: “Neen, zeker niet onmiddellijk, want de jongeren trekken misschien naar de stad, maar de ouderen komen ook weer terug naar hun dorp; ze blijven houden van het dorpje waar ze geboren zijn, en hebben er dan ook liever dáár hun oude dag te slijten, dan in de grootstad Paramaribo, waar ze maar een nummertje zijn.” Bejaardentehuizen zijn er hier ook niet, de oudere mensen worden er opgevangen door hun familie die er heel respectvol bijzonder goed voor zorgt. Chapeau!