Een tweedaagse trip naar het westen: Nieuw Nickerie & Bigi Pan - 16-17 april

Na ons vijfdaags jungle-avontuur bouwden we een rustdag in: even bekomen, wat schrijven op de blog, en misschien vroeg onder de lakens (méér hebben we hier niet nodig, want ’t is warm genoeg), want op zondagmorgen vertrekken we rond 5u in de morgen om de 270 km naar Nickerie te overbruggen.

We hebben toch een beetje geluk, want onze huisbaas Radjesh is afkomstig van Nieuw Nickerie, heeft er nog een schoonmoeder wonen, en hij wou wel rijden. Zo kon hij ons onderweg al een en ander vertellen over de ‘polders’ waar we doorheen reden en over wat we allemaal tegen kwamen op deze roadtrip… boeiend! Plus: we mochten gratis logeren bij zijn schoonmoeder… en die kon ook héél lekker Hindoestaans koken. Dus: waarom zouden we dat gerefuseerd hebben?

Het landschap is hier westwaarts totaal anders dan in het oosten of de omgeving van Paramaribo. Het is er nóg vlakker, en vooral uitgestrekter. Deze polders worden gebruikt voor rijstplantages, iets wat tegenwoordig toch wel een stuk gereduceerd is. Maar nog steeds wordt er rijst verbouwd, alhoewel nu voornamelijk voor binnenlands gebruik, niet zozeer meer voor de export.

We stellen het dus eigenlijk eens te meer vast: sedert de Nederlanders Suriname los lieten, is heel die economie den dieperik in gegaan. Zó spijtig!

We komen ook even aan bij de grens, waar een illegale overzet uitgebouwd werd tussen Suriname en Brits Guyana. Geen wonder dus dat we bij onze terugkeer in Amsterdam worden gescreend op drugs!

 We hebben Radjesh wel moeten duidelijk maken dat schoonmoeder Hildah voor ons niet bepaald hét programmapunt van deze tweedaagse zou worden, maar wél het natuurreservaat Bigi Pan, een uitgebreide moeraszone tussen de mangroven, met een heel uitgebreide vogelpopulatie. Eens dat tot hem doorgedrongen, ging hij aan de slag en heeft voor ons een gids geregeld die ons doorheen Bigi Pan zou varen en ons alle nodige uitleg zou verstrekken. De prijs viel mee en er was zelfs spijs en drank inbegrepen… we zouden nu eenmaal toch een behoorlijk aantal uren op Bigi Pan doorbrengen.

Radjesh dropte ons bij de aanlegsteiger van het bootje, waar Dinesh, onze gids, ons stond op te wachten. Een heel vriendelijke man, bij wie we ons onmiddellijk op ons gemak voelden. We moeten toegeven dat het motorbootje er heel wat kleiner uitzag dan het idee dat we ons gevormd hadden vooraf, maar dat mocht de pret zeker niet bederven! Dinesh bleek een heel bekwame stuurman te zijn en een prima gids.

Het werd ons ook meteen duidelijk dat de opwarming van de aarde ook hiér een behoorlijke invloed heeft: het water tussen de mangroves stond heel laag, zodat ik me af en toe eens helemaal vooraan op de boot moest gaan zetten om de achtersteven wat meer omhoog te krijgen en zo de in het water liggende boomstronken en rotsen makkelijker te kunnen ‘overbruggen’. Ook in de polders konden we dit vaststellen: brak water (uit zee) en zoet water (uit de rivier) vloeien hier en daar samen over de plaatselijke stuwdammetjes heen en veroorzaken zo een heel andere natuurlijke begroeiing dan voorheen het geval was…

Bij het begin moet de boot eventjes over een ‘sluis’ heen getrokken worden (een grens tussen de rivier zelf en het natuurreservaat). Net op dat moment komt er een bootje met twee mannen vanuit het reservaat… Dinesh helpt hen om hun boot erover heen te krijgen en zij helpen Dinesh om hetzelfde te doen met zijn boot, de andere richting uit > zie Video’s. Bij onze terugkeer waren die mannen er uiteraard niet, maar die klus hebben we met z’n drietjes dan alleen geklaard.

We startten met een kilometerslange tocht langs een smalle strook, tussen de mangroves (de takken zwiepten af en toe eens over de boot heen) en genoten van een heel mooie vaart. De witte reigers waren talrijk aanwezig en toonden ons precies af en toe de weg, zoals ze voor ons heen over het riviertje vlogen. Een ijsvogel hier, een roofvogel daar, en nog allerlei inheemse vogels… mooi! Foto’s nemen hebben we hier meestal achterwege gelaten, want die vogels hebben niet direct de neiging om te gaan poseren tot je je fototoestel klaar hebt… Dus was ’t meer: gewoon genieten van de bijzondere omgeving en het vele ‘overvliegend wild’…

   
Een paar uur later kwamen we aan bij de grote watervlakte midden Bigi Pan: wel indrukwekkend! Een aantal kleine houten paalwoningen waren midden in het meer gebouwd; daar kon je zelfs logeren als je er zin in had. Dinesh voer erheen, want hij had met een van de eigenaars van zo’n huisje afgesproken dat we er het ruime terras mochten gebruiken om te eten. En wat voor eten! Dinesh had zelf gekookt: Hindoestaans, Javaans, lekkere curry’s, volledig veganistisch (hij dacht dat Hilde veganist was). Enfin, ’t maakte ons niet uit, want ’t was echt héél lekker, én heel uitgebreid. Achteraf hebben we de rest nog meegekregen om later op te eten!

Tijdens het eten hadden we een heel aangenaam gesprek met Dinesh. Hij is verpleger, heeft een aantal jaren in Nederland gewoond én gewerkt, met zijn vrouw en twee tienerkinderen. Maar hij wilde terug naar Suriname, iets waar zijn vrouw geen zin in had. Hij is teruggekeerd, vrouw en kinderen zijn achtergebleven in Nederland, en hij heeft intussen een nieuwe relatie met een jong ding, waarmee hij ook al een paar kleine kindjes heeft. Omdat hij als verpleger (full time) hoop en al 150 euro per maand verdient, besloot hij op een bepaald moment, samen met hulp van zijn vader, het bijberoep van gids uit te bouwen. Hij heeft geen website, maakt ook geen reclame, maar de kwaliteit van zijn gids-tours is zo goed dat de mond-aan-mond-reclame zijn werk doet en hij ruim voldoende werk heeft in ’t weekend, met het begeleiden van groepen, groepjes, koppels op het Bigi Pan reservaat. Het enige wat hij mee heeft is een map, waarin foto’s zitten van alle dieren die je in het natuurreservaat zoal kan spotten, met naam en toenaam. De rest vertelt hij allemaal zelf en het is ook meteen duidelijk dat hij er heel wat van af weet.

Na de trip helpen we hem de boot op zijn trailer te krijgen, brengt hij die naar huis en  begeleidt hij ons naar het huis van een Nederlandse vriend-dokter, waar hij over waakt tijdens diens maandenlange afwezigheid. Ook dat brengt hem een inkomen op, zodat hij op die wijze de eindjes uiteindelijk aan elkaar kan knopen voor hem en zijn gezinnetje. Hij laat ons bij hem thuis ook kennis maken met een kaaiman, die een onderkomen gevonden heeft in de sloot langs de overkant van de weg. “Als hij groot genoeg is, ga ik hem vangen, en kunnen we hem opeten!” vertelt hij erbij. Kaaiman of ‘waterkip’ blijkt lekker te zijn, een beetje naar kip te smaken en maakt hij klaar op de barbecue, maar dan wel voor een groepje mensen, want er is toch wat eten aan (een kaaiman kan gerust 1,50m lang worden, weliswaar veel kleiner dan een krokodil of een alligator natuurlijk, maar toch…)!

Na Bigi Pan heeft Radjesh ons opgehaald bij de gids en ons naar ons ‘logement’ gebracht. Schoonmoeder Hildah stond ons op te wachten, maar… we voelden meteen aan dat we toch niet zó hartelijk werden ontvangen als Radjesh ons had voorgespiegeld. Het mens bekeek ons amper, heeft ons onze kamer getoond en voor de rest van de avond kregen we ze niet meer te zien…

Ons ‘logement’ bleek een klein kamertje te zijn, met een gootsteen, een gasfornuisje met twee bekkens, een tafeltje en een paar stoelen; daarnaast een slaapkamertje let een dubbel bed, een ventilator en een kleine douchecel, met douche en wc naast elkaar. Je zou zeggen “oké, dan heb je toch alles wat je nodig hebt”… inderdaad, maar dan moet je er wel bij nemen dat de kamer zelf plein vol stond met van alles en nog wat, en dat die hele inboedel zo vies en slordig erbij lag dat het eigenlijk best weerzinwekkend was. Hilde trok op een bepaald ogenblik de aanwezige koelkast open, en heeft ze nagenoeg in een reflex onmiddellijk weer dicht gegooid! Zo’n vieze bedoening! In de aanwezige diepvrieskist (die er inhoudelijk niet veel beter uitzag) dropten we een flesje water (om ’s anderendaags mee te nemen op stap), maar dit was de volgende dag nog niet eens bevroren. Ik wil me dus geen voorstelling maken van de kwaliteit van de inhoud van die diepvries…

Die avond kregen we dus niks te eten (gelukkig hadden we nog wat restjes van Dinesh bij ons). Het enige wat we kregen was een potje Nescafé, twee kopjes en wat uitleg over het gasfornuisje... voor 's anderendaags 's morgens.

Vermits de ‘gastvrijheid’ dus ver te zoeken was, besloten we dan maar op ons eentje de stad in te gaan en er te kijken om iets ter plaatse nog een kleinigheid te eten en hebben we ons dan maar in de mojito gesmeten! We hebben het dus maar zélf gezellig gemaakt 😊!

’s Anderendaags zijn we eveneens gaan ontbijten in de stad en hebben er een leuke wandeling gemaakt doorheen of langs de lokale markt, waar het een bedrijvige bedoening was. Ook hier in Nieuw Nickerie is het voor mannen blijkbaar gebruikelijk om samen met hun vogeltje te gaan wandelen. Lijkt meer dan logisch, maar ik bedoel wel: gaan wandelen met een kooitje, waarin een klein zangvogeltje zit. Ook op de fiets nemen ze dat kooitje mee… toch wel een koddig zicht!

Vooraleer de terugtocht aan te vatten kreeg Radjesh van zijn schoonmoeder nog wat eten mee uit de diepvries (wij rilden bij het idee alleen al) , en ook bij zijn broer gingen we even langs; ook daar ontving hij wat ‘mondvoorraad’. Zijn broer bleek iemand te zijn die dertig jaar in Nederland had gewerkt, daar zodoende een mooi pensioen had opgebouwd, en na zijn pensionering was teruggekeerd naar Suriname, waar hij met dit Nederlands pensioen rijkelijk leefde. Je zag duidelijk het verschil: hij hield er een tuinman en een poetsvrouw op na, de tuin zag er dan ook piekfijn onderhouden uit, de villa mooi en netjes… terwijl Hildah het amper zag zitten om in haar (veel te grote) huis een beetje orde op zaken te zetten en waarschijnlijk moeite heeft om de eindjes aan elkaar te knopen… tja…

De terugweg naar Paramaribo verschaft ons weer een nieuw zicht op de omgeving, vooral omdat het begin van de heenrit zich in het donker afspeelde. Het is een aantal uren rijden weliswaar, langs de niet zo fijn onderhouden wegen, maar uiteindelijk arriveren we weer in ons appartementje en moeten we vaststellen dat het einde van onze vakantie stilletjes aan dichterbij komt.

Maar eerst nog eens: schildpadden spotten!