Een schildpadtrapliaan… niet voor Tarzan, zeker weten! - woensdag 12 april

Deze morgen staat een boswandeling op het programma, onder begeleiding van Theo, de zoon van Chapeau. Ook van hem krijgen we allerlei uitleg over bomen, planten en dieren die we op onze weg ontmoeten. Hij checkt wel bij ons of we wat hij vertelt niet al eerder hoorden van zijn vader, zodat we niet twee maal hetzelfde verhaal krijgen.

Deze wandeling is een stuk korter dan de wandeling naar Ananasberg die we gisteren maakten, en heeft ook wel enkele andere doelen: o.a. het bekijken van een bewerkt kostgrondje. Gisteren ging het over hoe je aan zo’n kostgrondje begint (kappen en verbranden van bomen), terwijl we vandaag te zien krijgen hoe zo’n kostgrondje eruit ziet, eens het opgeruimd, bewerkt en aangeplant is, en welke vruchten en groenten er zoal gekweekt worden: pompoenen, bananen, komkommers, ananas...

Bomen omhakken en verzagen met de kettingzaag is dan misschien nog mannenwerk… de rest rust allemaal (ook letterlijk) op de schouders van de vrouwen, ook het torsen van de verzaagde en gekliefde boomstammen, die thuis dienen o.a. voor de vuren waarop gekookt wordt. Als je dan merkt dat zo’n kostgrondje niet netjes naast het dorp is gelegen, maar diep in het woud (omdat daar wat vruchtbaardere grond te vinden is), dan besef je dat het sjouwen van alles en nog wat van en naar die moestuin een serieus karwei is!

Op onze tocht maken we kennis met een schildpadtrapliaan, een brede harde liaan, met bobbels die precies op het schild van een schildpad trekken en die zich langs de bomen omhoog slingert, zeker niet iets dat handig is om van boom tot boom te slingeren 😊.

De tarantulaspin leeft er ondergronds en maakt een holletje bij een boomwortel.

We krijgen ook een immense majestueuze woudreus te zien die ons een beetje doet denken aan de enorme sequoia’s die je in Noord-Amerika kan aantreffen. Je voelt je wel behoorlijk klein als piepklein mensje naast deze boom van honderden jaren oud!

We maken kennis met de kinineboom (smaakt bitter, maar wordt toch als heel gezond beschouwd), en de wandelende boom, die telkens maar nieuwe bovengrondse wortels aanmaakt, de oude wortels afstoot en zich zo richting het oosten in het bos verplaatst (weliswaar héél traagjes 😊). We leren er hoe men vroeger van een bepaalde huls van een vrucht een pijp maakte, enz...

Af en toe vliegt de ‘Morpho Menelaus’ onze neus voorbij: een heel mooie felblauwe, bijna turquoise, vlinder, met een spanwijdte tot wel 12 cm. Hij huppelt een beetje al vliegend en is dan ook bijzonder moeilijk te fotograferen. Een klein filmpje is ons gelukt omdat ie even bleef zitten op de weg… Maar het YouTube filmpje onder "Video's" is toch een heel stuk mooier!

Onderweg vertelt Theo ons over de betekenis van de specifieke ingangspoort bij elk dorpje,

over hun geloof in geesten, over de kankantrie, de heilige boom die nooit wordt gekapt…

allerlei bijzondere verhalen! “Als de dokters er niet in slagen om te achterhalen aan welke ziekte iemand lijdt, dan wordt er bij de bidplaats in het dorp gebeden tot de geest van de grootmoeder, die op zijn beurt de vrouwen in het dorp laat ‘horen’ hoe een kruidendrankje kan worden aangemaakt om aan de zieke te geven en aldus zijn genezing te bevorderen.” Merk op: steeds wordt de ‘moederlijn’ gevolgd – bij ons wordt de familie verdergezet via de vader, hier via de moeder!

’s Middags eten we in het resort: bami met pindasaus, kousenband (fijne boontjes  van wel 30 à 40 cm lang), kip, komkommer… soberheid siert. Hilde is “dolenthousiast” (ahum!): “als ik hier nu niet afslank bij gebrek aan eten, dan weet ik het niet meer!” Als vegetariër aan je trekken komen is hier (en niet alleen in het woud, maar in heel Suriname) niet zo evident… Gelukkig is er ook de Indische of Hindoestaanse keuken, die heel wat vegetarische gerechten op de menukaart heeft staan 😊. Én slaagt Hilde er ook telkens weer in om zélf lekker te koken in ons appartementje, met de plaatselijke ingrediënten die we op de markt en in de supermarkt aankopen...!

’s Namiddags zijn we wat gaan afkoelen in het water bij Pingpe zelf. Je stapt er van steen naar steen, op zoek naar een plaatsje om op een comfortabele wijze in het water te kunnen afdalen.

Ik laat me eventjes mee glijden met de stroming, tot ik met de zool van mijn sandaal (die houd je aan bij het zwemmen, want dat is makkelijker en veiliger om op de bodem te kunnen rondwandelen) blijf hangen tussen twee rotsen. Door de toch wel wat te krachtige stroming van het water krijg ik er mijn voet niet meer van tussen… toch niet als ik mijn sandaal wil behouden. Remco is me dan komen bevrijden en heeft mijn voet mét sandaal tegen stroom in er van tussen getrokken… Hilde draaide met de ogen: “’t is weer nie raar!” Tja… ‘Wie niet sterk is, moet slim zijn… ik was dus niet de slimste, Remco gelukkig wel de sterkste 😊.

Eens goed en wel droog konden we dan weer wat ‘hangmatteren’ in het resort.

en genieten van de rust, ’t zonnetje... tot ’s avonds de grafdelvers er terug aankwamen (zie Video's) en weerom een avond feestje-bouwen zich aankondigde.