"Het noast...!", lik of da ze zegg'n!

Ja, gastjes, met de inzet van de maand maart, begint het toch serieus te kriebelen.

Als je weet dat onze vliegtuigreis is geregeld, de aanbetalingen voor zowel ons verblijf in hoofdstad Paramaribo als onze geplande jungletocht zijn gebeurd, we van de Surinaamse Overheid onze toeristenkaarten hebben ontvangen, we ons een paar dagrugzakken, een klamboe, een paar waterdichte zakken, voor mij een paar nieuwe wandelschoenen hebben aangeschaft, en gisteren onze vaccins tegen gele koorts hebben gekregen... dan weet je dat we er stilaan klaar voor zijn en er behoorlijk fel naar uitkijken!

Hilde zei gisteren al: "Ik denk dat het de vakantie is waar ik de laatste jaren al het meest naar verlang". En bij mij is het niet anders. We hebben er ook allebei al heel wat over gelezen en aangestipt wat we willen te zien krijgen: o.a. de plantages, de rivieren, het majestueuze Brokopondo stuwmeer, en uiteraard de jungle in al zijn facetten. We willen ons ook efkens laten onderdompelen in de geschiedenis van Suriname, in zijn koloniaal verleden, en in zijn eigenlijk trieste geschiedenis door de eeuwen heen... en dit via het verkennen van de hoofdstad Paramaribo enerzijds en het opzoeken van de marrons, de vroegere slavenbevolking, in de jungle anderzijds. Lijkt ons een boeiend gegeven.

Het Noorden van Suriname schijnt vrij vlak te zijn en bereisbaar met de fiets. Laat ons hopen dat de kwaliteit van de fietsen ginder niet àl te veel te wensen overlaat (want Surinamers zijn écht geen fietsers!)... maar op 't gemakske door de natuur fietsen lijkt óns toch wel heel fijn. Met de wind in ons haar (allez, voor zover we dat nog hebben ;-), zodat we de hitte niet àl te veel op ons in voelen dreunen.

Een paar dagen terug zagen we op Animal Planet enkele reportages met als titel "I was prey" (= ik was de prooi), over mensen die het slachtoffer geworden zijn van een of ander wild dier in Afrika, Zuid-Amerika, Australië, enz... en... die het nog kunnen navertellen! Mensen die door een krokodil werden gegrepen of door een nijlpaard (deze laatste één van de dodelijkste dieren in Afrika trouwens!). 'k Moet toegeven... het zet je toch even aan het denken. Als we ons herinneren dat we in Zambia in ons klein onnozel tentje sliepen, terwijl de wilde dieren over het campingterrein rond floreerden: een nijlpaard op amper een paar meter van onze tent stond 's nachts, olifanten die in groep over de camping slenterden, Hilde die op de staart van een kleine zwarte slang stapte toen we van de bar, onder begeleiding van een wachter, terug naar onze tent wandelden 's avonds laat,  apen die rondom ons in de bomen rond zwierden, wij die op een hoog platform in een boom moesten klimmen omdat de olifanten ons kampterrein aan het doorwandelen waren (de slurf van een van de grootste olifanten die net tot op dat platform geraakte om er rond te snuffelen)... Liepen we dan risico? Ik denk het niet. Waren we onvoorzichtig? Ik denk het ook niet, alhoewel Hilde me beschuldigt van wél... ;-) Hoe dan ook, dergelijke reportages doen een mens toch eens nadenken, en dan stel je vast dat je van plan bent je dit keer toch wat veiliger op te stellen.

Want uiteindelijk... we vermoeden dat we toch, zéker in de jungletocht, zullen geconfronteerd worden met allerlei 'gevaarlijke' dieren. Eerder van het kleinere soort, maar toch niet te onderschatten. En ik heb het dan niet alleen over de muggen, maar over (vogel)spinnen en slangen bijvoorbeeld, die toch goed vertegenwoordigd zijn in de jungle. Maar los daarvan zullen we toch ontzettend genieten, zeker weten! De geluiden van de jungle, de prachtige kleurrijke vogels en insecten die ons zullen omringen, kortom: de zalige sfeer die dit alles met zich zal brengen!

Let's hope so!