Paaszondag 9 april 2023 - Ceremonie in de Arya Dewaker Hindu tempel

Vandaag op Paaszondag hadden we geen zin in een (ons vrij bekende, traditionele) katholieke dienst in de basiliek, maar wilden we integendeel graag een (ons onbekende) ceremonie bijwonen in de Arya Dewaker Hindu Temple. Behalve dat we wisten dat de dienst startte om 9:00, wisten we niks; we lieten het graag, verrassend, op ons af komen.

Als we er aankomen rond 8:45 sijpelen heel wat schitterend uitgedoste hindoes de tempel binnen, brengen een (handen netjes kaarsrecht gevouwen voor hun borst) groet uit aan de hoogwaardigheidsbekleders van de tempel én ook aan ons en de andere aanwezigen, en gaan op de banken zitten, een beetje verspreid in de ruimte. De dames in veel verschillende kleuren, met elegante gouden sieraden, mooi geschminkt, met mooi geborduurde gewaden, de heren ofwel gewoon gekleed, maar ook een aantal in het smetteloos wit met een oranje of rode sjaal over de schouders… allemaal heel ingetogen!

Op een bepaald ogenblik verschijnen ook een aantal jonge (en een paar iets oudere) meisjes eveneens in wit en oranje, én één jongeman in een heel mooi traditioneel kostuum, goudkleurig, met mooi borduursel… en zij gaan zitten in een cirkel in het midden van de tempel. We dachten eest dat we op een huwelijksceremonie aangekomen waren...

Doordat de dienst voornamelijk in het Hindi gebeurt, maar gelukkig ook regelmatig in het Nederlands, duurt het voor ons een tijdje eer we door hebben waar het ‘m precies om gaat. De mensen in het midden van de cirkel blijken professoren te zijn, én studenten die een opleiding van de Arya Samaj doctrines hebben gevolgd en geslaagd zijn. Het gaat om de “Tien Principes”, over o.a. de God als Schepper van het universum, de Veda’s (geschriften met algemene kennis), de Dharma (de overweging tussen goed en kwaad) en de doelstellingen van de Arya Samaj, waarbij de hoofddoelstelling is: het goede te doen voor iedereen, oftewel het bevorderen van het fysieke, sociale en spirituele welzijn. (Verder, zie: Wikipedia: Arya Samaj.) De diploma-uitreiking die pas op het einde gebeurt, wordt voorafgegaan door een uitgebreide reeks aan mantra’s die gezongen en gebeden worden (zie Video's) en een ritueel waarbij water en vuur een rol spelen; dit ritueel wordt geleid door de vrouwelijke goeroe van de studenten en begeleid door een aantal mannelijke professoren.

Het ganse ritueel duurt toch minstens een uur, waarbij de aanwezigen gezangen méé zingen, bepaalde zinnen luidop méé zeggen, kortom een aantal van deze ‘gebeden’ lijken wel door alle aanwezige hindu’s gekend te zijn. De hele ceremonie wordt door de kleine gemeenschap dus duidelijk méé beleefd. Uiteindelijk wordt de cirkel ontbonden en worden alle studenten één na één naar voor geroepen om hun diploma te ontvangen. Hen wordt door de professor duidelijk gemaakt dat dit pas het begin is, dat zij verder moeten gaan in hun educatieve ontwikkeling. Ze worden aangespoord om cursussen te blijven volgen, hun kennis aldus te verrijken en ten dienste te stellen van de gemeenschap. Een van de studenten bleek een lerares middelbare school te zijn, iets ouder dan 40, en bij haar diploma-uitreiking werd ook duidelijk gemaakt dat je nooit te oud bent om te leren.

De ganse ceremonie laat een diepe indruk op ons na. De ‘God-beleving’ raakt ons niet echt (we zijn nu eenmaal niet gelovig), maar de mooie boodschappen die de studenten worden meegegeven raken ons des te meer.

Oké, dit is dan misschien niet iets spectaculairs en gaf geen aanleiding tot een enorm waw-gevoel, maar… het was letterlijk ‘indrukwekkend’ om zo’n dienst, ceremonie, ritueel, van nabij te mogen meemaken en te beleven. Wij mogen dan zelf niét gelovig zijn, het is voor ons een heel mooi gegeven dat mensen capabel zijn om, via hun geloof, hun wereld op een echt mooie manier uit te bouwen en ‘goed’ te zijn, te worden, voor zowel zichzelf als hun medemensen. Dit lijkt misschien een emotionele noot, maar het voelt oprecht héél warm aan om de levenswijze van dit volk en wat erachter schuil gaat op deze manier van zó nabij te leren kennen én appreciëren. En dát… zo’n ervaring… vinden wij wel héél speciaal!

Na de ceremonie fietsen we terug richting de stad. Na eventjes zoeken vinden we de plaatselijke ‘vlooienmarkt’ in de Tourtonnelaan (elke zondagvoormiddag trouwens). Blijkt toch minder dan verwacht, voornamelijk groenten en fruit, en allerlei kleding. Ik had wat meer handwerk verwacht, maar… noppes!

Goed. Dan weer terug naar het centrum, waar we in ’t Vat genieten van een toast en gefrituurde kippenvleugeltjes.

Om dan maar weer op ’t gemakske, eens de temperatuur weer wat is gedaald, terug te fietsen naar ons verblijf op Blauwgrond, de noordzijde van Paramaribo, zo’n 8 km van het centrum.

We spreken af met onze huisbaas om, in het weekend ná onze jungletocht, samen naar Nieuw Nickerie te gaan, helemaal in het westen van Suriname. Daar wil hij ons zijn geboortestad laten zien, zal hij een afspraak maken met iemand die ons een viertal uurtjes kan rondvaren op Bigi Pan, het plaatselijke natuurreservaat in het moeras… een fenomenaal vogelparadijs naar ’t schijnt!