Van geen zorg en foert, tot Meerzorg - dinsdag 4, woensdag 5 en donderdag 6 april 2023

Dinsdag en woensdag hebben we het wel héél rustig aan gedaan. ’t Was een beetje te warm om veel te ‘bougeren’, en we beperkten ons tot een fietstochtje in de avonduren… allez, na 17:00, want dan is de temperatuur toch een stuk aangenamer te verteren.

Het is dan rustig rondfietsen in onze buurt, met nu en dan een vreemde vogel die op- of overvliegt… letterlijk dan, want ’t zijn hier tenslotte allemaal vreemde vogels, die we bij ons thuis nooit van ze leven te zien krijgen. Vraag me de namen niet, want die zou ik moeten opzoeken, maar ’t is wel leuk om die vreemde fauna én flora te mogen aanschouwen!

Zelfs een vreemde kikker kwam ons gedag zeggen, terwijl we gisterenavond ons glaasje dronken op ’t terras. ’t Was niet echt moeders mooiste, maar, wie weet, misschien wél onder zijn/haar soortgenoten 😉.

Vandaag (donderdag) zijn we toch op een redelijk uur van huis vertrokken om een serieuze toer te fietsen. In de voormiddag viel het allemaal nog redelijk mee qua hitte, en daardoor erg aangenaam om rond te rijden. En zelfs eens totaal verkeerd rijden, waardoor we waarschijnlijk 5 km meer reden dan aanvankelijk voorzien, kon de pret niet bederven. Uiteindelijk arriveren we, zoals gepland, aan de veerbootjes die van Paramaribo uit vertrekken, over de Surinamerivier heen, richting Meerzorg. We varen langs de 1,5 km lange Jules Wijdenboschbrug, de enige brug die de ene met de andere kant van de rivier verbindt. ’t Is leuker met een kleine korjaal er langs varen dan het hele stuk met de fiets aan de hand (de brug is niet toegankelijk voor voetgangers/fietsers) en zo zien we ook van dichtbij de Goslar, het verzonken Duits koopvaardijschip, een stille getuige van de Tweede Wereldoorlog in Suriname.

We vinden makkelijk de weg naar plantage Peperpot, een oude koffie- en cacaoplantage (van 1655 tot 1994), nu omgevormd tot een mooi natuurpark van zo’n kleine 700 ha, die we dwarsen via een leuk pad, tussen de hoge bomen en struiken, die sedert 1994 de plantage op een woudachtige wijze hebben overwoekerd. Het park is goed onderhouden en we vinden er heel wat info over de inheemse dieren op Suriname. Veel krijgen we er weliswaar niet te zien (behalve een grote leguaan die de weg oversteekt), maar ’t is toch aangenaam fietsen tussen de bomen.

Onderweg naar Peperpot kunnen we een hongertje stillen met een paar bananen die we aankopen bij een Venezolaan die er al een 20tal jaren woont en zijn eigen fruit en groenten verbouwt en die langs de weg te koop aanbiedt. Het was voor hem wel héél lang geleden dat hij nog eens Belgische toeristen gezien had. Waarom hij naar Suriname verhuisde? “Het was voor mij geen leven meer in Venezuela. Toen Chavez nog aan de macht was ging het nog een beetje, maar sinds Maduro… pfff… je fietst een half uur rond en je wordt plots tegengehouden door mensen met een pistool die je alles afhandig maken: geld, telefoon, enz… Helemaal niet veilig meer in Venezuela!” (Eens te meer wordt het ons duidelijk dat het toch zó belangrijk is waar je wieg staat!)

Voor zo’n fruit- en groentenkraampje hoef je in Suriname niet eens een vergunning te hebben; daar maakt men zich hier helemaal niet druk om. Je doet maar… 😊. Gelukkig maar, want de sociale zekerheid is hier sowieso prot nul, dus doen de mensen er goed aan van op een of andere manier zelf voor een (extra) inkomen te zorgen. Soms is zo’n kraampje dan ook hun énige vorm van inkomen!

Bij onze terugkeer in Paramaribo besluiten we een mondje te gaan eten bij Martin’s House of Indian Food.

Een Indische gevarieerde vegetarische schotel… mmm… lekker! Voor we vertrekken, maken we (we zijn toch de enige klanten op dit moment van de dag) nog een praatje met Mr. Martin himself. Op onze vraag of het niet lastig was om het hoofd boven water te houden tijdens de covidperiode, vertelt hij ons (beknopt samengevat): “Ja, ’t was héél heftig! Gelukkig was ik al een tijdje bezig met mijn activiteiten hier in Suriname (zodat hij toch wel een spaarpotje had, denken we); ik heb twee hotels en één restaurant. Maar op ’t ogenblik dat corona toesloeg, viel dat inkomen volledig weg. Niemand mocht het land meer in of uit, ik kreeg niemand meer over de vloer; dat mócht ook niet; we mochten zelfs geen afhaalmaaltijden meer leveren! We besloten toen te gaan werken met studenten en andere jonge mensen die een centje wilden bijverdienen door maaltijden thuis te gaan leveren. Dié werkwijze heeft ons overeind gehouden! De regering deed gewoon NIKS voor ondernemers. Wij moesten gewoon onze eigen boontjes doppen. Maar ik denk eraan te stoppen. Als je hier een (beetje behoorlijke) baan wil vinden, dan ben je verplicht heel goeie relaties te hebben in hogere kringen, zo niet dan moet je zelf wat aanmodderen… Alle intellect vertrekt gewoon uit Suriname en wat overblijft heeft niet de macht of de goesting om er iets aan te veranderen, want die hebben het te druk met overleven. Mijn dochter is al naar het buitenland vertrokken en woont en werkt intussen in Canada waar zij vast loon en een mooie baan heeft; mijn zoon zal binnenkort volgen. Dus wat moet ik hier dan nog? Ik zal de boel verkopen en emigreren. Bij de vorige verkiezingen in 2020 beloofden de politici van alles en nog wat… tót ze werden verkozen; plots leden ze aan een acute vorm van geheugenverlies ☹. En in 2025 zijn er nieuwe verkiezingen… Wie denk je dat er zich opnieuw kandidaat stelt? O.a. Ronnie Brunswijk, een ondernemer, oud-rebellenleider en veroordeeld bankovervaller en drugsdealer! Wat wil je dan? Dat het er beter op wordt? Vergeet het!"  

De verhalen van corruptie en een regering die niks doet om haar burgers een behoorlijk leven te geven… ’t is niet de eerste maal dat we dit hier horen! Schrijnend…